62-63 / 152
Biraz duygusal bir yapımvar.
Fazla merhamet var. Mesela
sokak hayvanı takıntımvar. Evin
içinde 3, evin dışında 6 kedi kulü-
besi yaptım. 9 kedimvar. Evin
içinde yaşıyorlar ve arabanın ar-
kasında devamlı kedi maması var.
Vicdan ve merhamet biraz fazla.
Bu insana biraz duygusallık katı-
yor. Ama biraz katı da olmak
gerekiyor hakemlik camiasında.
Kendimde bu duygu yoğunluğunu
görüyorum. Çevremde sevilen bir
insanım. Manisa’da iş davalarına
bakıyorum. 9. yıla giriyorum
avukatlıkta. Aynı zamanda 2012
yılından bu yana Celal Bayar Üni-
versitesi’nde yarı zamanlı öğretim
görevlisi olarak İş Hukuku ders-
leri veriyorum. Hiçbir sıkıntım ol-
madı. Bu işin duygusal boyutunu
belli seviyede tutmamgerekiyor.
Kimseye kin tutmuyorum. “Biraz
erken oldu” diyen insanlar var.
Bu insanlara karşı içimde en ufak
bir öfke yok. Beni tanıyanlar zaten
üstesinden geleceğimi biliyorum.
Yaptığınız iyilik bir şekilde size
dönüyor. Gerek insanlara, gerek
hayvanlara yaptıklarımbeni
buluyor bir şekilde. Mesleki
hayatımda da bunu gördüm.
Hakemliğimde de bunu gördüm.
Çalıştığınız zaman bir noktaya ge-
liyorsunuz. Bundan sonra
yapmamız gereken çok fazla
çalışmak.
Eşinizinmühendis olduğunu
söylemiştiniz. Kendisinden
bahseder misiniz?
2014 yılında ulusal yardımcı
hakemdim. Manisa’da üst klas-
man yardımcı hakem olan Volkan
Akçit biraz sıkıntılı bir süreçten
geçiyordu. “Seni çok düzgün bir
kızla tanıştıracağım; eşin olaca-
ğına inanıyorum” dedi. Kendisi
Celal Bayar Üniversitesi’nde öğ-
renci işleri memuruydu. İyi ki de
tanıştırmış. Kaderin garip bir
cilvesi. Bizi tanıştırdığı yıl kendisi
klasmanda düştü; ben yukarı çık-
tım. Bana karşı ne bir kıskançlık
yaşadı ne başka bir şey. Bizi bir
araya getirmek için yine çok
çalıştı. Eşimi Volkan Akçit’e
borçluyum. Eşim, Celal Bayar
Üniversitesi Gıda Mühendisliği
bölümünde öğretimgörevlisi.
Onun sayesinde de çok düzgün bir
yaşamımız var. 1 yıllık evliyiz.
Doktorasını tamamladığı zaman
çocuk düşünüyoruz. Artık çocu-
ğuma da sevgimi vermek istiyo-
rum. Türkiye’nin çeşitli illerinden
hakemlerle de yoğun iletişimim
var. Dikili’de yazlığımız var. 25 yıl
boyunca kaldık. Merkezden çıka-
rım, Bankacılar Sitesi’ne kadar
koşarım. İnsanlar beni tanır. Se-
lamlaşırız. Klasmandaki yükseli-
şime şahitler. GerekManisa’da,
gerekse Türkiye’deki alt seviye-
deki hakemlere tecrübemden bir
şeyler vermek isterim. Bundan
1 ay önce şöyle bir şey yaşadık.
Süper Ligmaçımdan sonra boşluk
vardı. Manisa’da bir BAL Ligi
maçına Zonguldak’tan hakemler
geldi. Bir tanesi bayan hakemdi.
Maç onlar için iyi geçmedi.
Kulüpler son derece saygısız,
sportmen olmayan bir ortam.
Maçı çok iyi yönetmelerine
rağmen tepkilerle ayrıldılar.
Ben herkesin ayrılmasını
bekledim. Bir tek polisler kaldı.
Baktım suratlar düşük, moraller
bozuk. Aldım onları, yemeğe
götürdüm. Kendi kötü geçen
maçlarımı anlattım. Şen şakrak
bir sohbet oldu. Daha zaman
vardı. Aldım onları evime götür-
düm. Kedilerimi sevdik. Manisa’da
dolaştık ve onları otobüse bırak-
tım. 10 saat otobüs yolculuğu
yapacaklar. Biz de aynı yollardan
geçtik. Kızcağızın başı önde
ayrılıp gitmesini istemedim. Böyle
olumlu ilişkiler kurduk. Hakem
camiasında çekişmeler vardır
ama ben işin biraz daha insani
boyutunda kalmak istedim. Asla
yanlış yollara sapmadığımı
düşünüyorum. “Maç sayısı az,
tecrübesi az” demelerine rağmen
herkes bana, “Kişiliği çok iyi”
diyor. Bunu dedirtebilmişsem en
büyük hedefime ulaşmışımdır.
Manisa’da Necmi Temizel, İbrahim
Aksoy, Yunus Yıldırımgibi hoca-
larımız var. Yunus abinin çok
faydası olmuştur. Necmi Temizel
Spor Kompleksi’nde idman
yapıyorum. Necmi Hocaya da
söyledim; bu şekilde bir izlenim
bırakmak istiyorum. Bu düzeyimi
korumak istiyorum. Babambana,
“Bu sevgiyi-saygıyı hakemlikte 15
senede edindin. Bir yanlış hareke-
tinle hepsi gider” dedi. Annemle
babamın iyi eğitimci olması saye-
sinde buralara geldik. Umarımbu
şekilde de devam eder.
62