TamSaha 159. Sayı

düzey hakemlik gibi bir düşünce

kesinlikle yoktu. Babamhep,

“Uluslararası insan olsun. Manisa

çapında kalmasın” derdi. Özel bir

şirkette üst düzey bir pozisyon

hayal ediliyordu ancak bugünleri

kimse düşünmemişti. Ben biraz

sıkılmıştım o zaman bu kadar

İngilizce dersi görmekten.

Hakemliğe ilgi nereden geliyor

peki?

Hazırlık ve orta 1. sınıftayken tur-

nuvalar oluyordu. Beden eğitimi

öğretmenimiz de bir klasman

hakemiydi. Bir keresinde, “Bu

maçları yönetmek isteyen var

mı?” dedi. Ben de 6. sınıftayken

alt sınıflarınmaçlarını yönetmeye

başladım. Düdüğü aldım elime.

Okulda da çok sevilen, aktif bir

öğrenciydim. İlk heves orada baş-

ladı. Zaten her hafta maçlara da

gidiyordum. Orada hakemolma

hevesi içime doğdu. 15 yaşında,

yani 2000 yılında Manisa Hakem

Derneği’ne gittim. Beni almadılar.

Yıllar sonra tanıyorsunuz tabiî

kimin kimolduğunu…Meğer

kimler kimlermiş. Ortaokul kıya-

fetiyle gittim. “Ben okulda maçlar

yönetiyorum, hakem olmak isti-

yorum” dedim. “Tamam, ama

başlangıç yaşı 18” dediler. 16’ydı

bizden önce. Mustafa Emre Eyi-

soy’lar, Koray Gençerler’ler hep o

neslin hakemleridir. Bizim zama-

nımızda yaş sınırı 18’e çekildi.

“Ama sen yine her yıl gel, sor” de-

diler. Ben bırakın her yılı, iki ayda

bir gidip soruyordum. Oradakiler

sıkılmıştı artık. HakemKurulu

Başkanı Esat Eriş’e sürekli sor-

muştum. Üniversiteye giriş za-

manı kurs açıldı ve hemen gittim

kaydoldum. Sonra üniversiteye

giriş sınavlarına girdimve sonuç-

lar açıklandı. 9 Eylül Üniversitesi

Hukuk Fakültesi’ni kazanmışım.

Benden beklenenden daha aşa-

ğıda bir performans göstermişim.

Çünkü Manisa’da eşit ağırlık

branşında senelerce ilk 15-20 ara-

sında gittim. ODTÜ Siyaset Bilimi

gibi hedefler konulmuştu. Ama

futbola çok fazla zaman ayırdım.

Çok fazla maç izlemek beni

etkiledi. Yine de çoğu öğrenci için

ideal bir yerdi. Üniversiteye gider-

ken nerede oturacağımkonusu

sıkıntı oldu. Ben hakemliğimi Ma-

nisa Bölgesi’nde yapmak istiyor-

dum. Manisa-İzmir de çok yakın

zaten. 4 yıl boyunca annemlerin

yanında kaldımve İzmir’e gidip

geldim. Hukuk Fakültesi zamanı

da şöyle geçti. Haftanın 3 günü

Manisa’da uzak ilçelerde okul

maçları ya da genç maçları yönet-

tim. Bir sezonda 80 ile 120 ara-

sında maç yönettim. Okula da

haftanın iki günü zorunlu gittim.

Okula gidişlerimde ilginçti. Okula

gider, biraz durur, oradan Buca-

spor’unmaçına geçerdim. Hafta

içi çokmaç olurdu. 2 ve 3. Lig

maçlarına giderdim. Hafta sonu

İzmir takımlarınınmaçlarına gi-

derdim. Otobüsle Akhisar’ınmaç-

larına giderdim. Çok fazla sayıda

hakem seyrettim. Seyrettiğim

hakemlerin bazılarıyla aynı kad-

rodayız şu an. Hakemler arasında

hafızası çok iyi olarak tanırlar

beni. Eski maçları çok iyi hatırla-

rım. İzlediğimmaçları hemen

hemen hiç unutmam. Bir hakemin

12 yıl önce yönettiği maçtaki bir

ayrıntıyı bile hatırlarım. Bu insan-

lar sonra bana gözlemci olarak

geldiler. Anlattığımda şaşırdıkları

çok olmuştur. Sözel hafıza Allah

vergisi olan bir şey. Fiziği hiç

sevmem. Doğa bilimlerine, tekno-

lojiye karşı bir ilgimyok. Evde ku-

manda bozulsa eşimyapar. Eşim

de mühendis… O şekilde hakemlik

odaklı bir 4 yıl geçti. Branşımı da

çok sevdiğim için geceleri ders

çalışmak hiç koymadı bana. Bak-

tığınız zaman hukuk fakültesini 4

yılda sene tekrarı yapmadan biti-

receksiniz; o 4 yıllık süreçte 500’ü

aşkınmaça çıkacaksınız; yüzlerce

idman yapacaksınız, il çalışmala-

rına katılacaksınız… Hakemlik

kursuna 120 kişi girdik. 100’ü Ma-

nisa Spor Yüksek Okulu’ndandı.

BESYOmeşhurdur. Çoğunluk ora-

dandır. Benimgibi zor fakülte biti-

rip de hakemlik yapmaya çalışan

başka biri yoktu. Açıkçası o yerel

insanların takdirini kazandım.

Kulüpçüsü, amatör oyuncusu,

gözlemci hocalarımız, büyükler

beni çok destekledi. Genelde ye-

relde kıskançlıklar olur ama adeta

benimklasmana çıkışımkonu-

sunda bir konsensüs oluşmuştu.

Süper amatördeki en zor maçı

hakem olarak yönetip yardımcı

klasmana yükselmiştim. O yüz-

den herkes takdir etti. Yani bir

çaba var, çalışma var, bu kadar

Çok fazla sayıda hakem seyrettim.

Hakemler arasında hafızası çok iyi

olarak tanırlar beni. Eski maçları çok

iyi hatırlarım. İzlediğimmaçları

hemen hemen hiç unutmam.

Bir hakemin 12 yıl önce yönettiği

maçtaki bir ayrıntıyı bile hatırlarım.

Bu insanlar sonra bana gözlemci

olarak geldiler. Anlattığımda

şaşırdıkları çok olmuştur.

“

Benimgibi zor fakülte bitirip de hakemlik

yapmaya çalışan başka biri yoktu. Açıkçası o yerel

insanların takdirini kazandım. Kulüpçüsü, amatör

oyuncusu, gözlemci hocalarımız, büyükler beni

çok destekledi. Genelde yerelde kıskançlıklar olur

ama adeta benimklasmana çıkışımkonusunda

bir konsensüs oluşmuştu.

“

Hukuk Fakültesi’nde öğrencileriyle