TamSaha 240. Sayı / Kasım 2024

Tambir futbol â ş ı ğ ıydık. Tabiî ki maa ş almaya ba ş ladık ama çok küçük paralardı. Sefasını bugün sürüyoruz ama cefasını çok çektik. Ço ğ u zaman kulüpler ailelerin yardımıyla deplasmana gidiyordu. Bugün bizim çektiklerimizi karde ş - lerimiz çekmiyor çok ş ükür… Kadın futbolunun buraya gelmesi inanıl- maz. Yıllar önce söyleseydiniz inanamazdık. Sosyal medya dev- reye girdi, insanların bakı ş açısı de ğ i ş ti, para anlamında yükseli ş ler oldu. Eskiden hep aynı takımlar ş ampiyon olurdu. Ş u an öyle bir ş ey yok. Ş ampiyon son haftada belli olu- yor. Oyuncu kalitesi çok yükseldi. Sen kampa gelince takımda kah- kaha sesleri yükseliyor. Pozitif enerjinle takımı motive ediyorsun. Bunun ne kadar farkındasın ve nasıl yorumluyorsun? Beni gerçekten tanıyan insanlar bunu bilir, siz de fark etmi ş siniz. Çok kamp geçirdik, birbirimizi tanı- yoruz. Normalde so ğ uk bir insanım. Kimse bana, “Ne ş eli bir insan” demez. Ne zaman ki beni tanıyorlar; o zaman çözülüyorum. Birbirimizi ş u an çok güldürüyoruz. Ben gül- dürmeyi de çok seviyorum. Oda- larda gülüyoruz ama dı ş arı çok yansıtmıyoruz. Beni hep so ğ uk insan olarak tasvir ederler. Bunu nasıl fark ettiniz, gerçekten anla- madım. Benim için bir ilksiniz. Fizikî görüntüne oranla sahada de- vasa bir performans sergiliyorsun. Bunu nasıl yorumluyorsun? Yapı olarakminyon oldu ğ umun farkındayım. Antrenman dı ş ında genellikle istirahat ederim. Sahanın içine girince bamba ş ka birisi oluyo- rum. Enerji patlaması ya ş ıyorum. Sahanın içinde rakibim çok hızlı veya çok güçlüyse bile buna bakmı- yorum. Sadece kendimin neler ya- pabilece ğ ine konsantre oluyorum. Minyonum ama hızlıyım. Bunu kul- lanıyorum. Antrenmanlarda çok çalı ş ıyorum. 1.5 saat antrenman ya- pıyorsak bütün enerjimi oraya veri- yorum. Daha sonra dinlenebilirim. Ama sahada her ş eyimi vermem gerekiyor. Enerjimhep saha içinde… Bundan sonrası için nasıl bir kariyer planın var? Aslında çok yurt dı ş ında oynamayı çok isterdim. Ama bir yıl oynama- dımve sonra geri dönmeye çalı ş tım, 28 ya ş ında AMillî oldumderken hedeflerimgeriye gitti. Ama hiçbir zaman ke ş ke demedim. Millî Takım’da çok iyi rakiplere kar ş ı oynuyoruz. Futbol hayatımda kendime ne kadar iyi bakarsam, 0o kadar oynarım. Ş u ya ş tan sonra maalesef yurt dı ş ını dü ş ünemiyo- rum. Ama olabildi ğ ince üst sevi- yede kalmak istiyorum. Türkiye’de iyi bir takımda oynuyorum. Bu sevi- yeyi de korumak istiyorum. Sonrası için plan yaptınmı? Antrenör olmak gibi bir niyetim yok. Ö ğ retmenli ğ i daha çok seviyorum. Üniversitede staj yaparken kendimi gözlemle- dimve çocukları çok sevdi- ğ imi fark ettim. Onlara bir ş ey ö ğ retmeyi seviyorum. Ö ğ retmen olmak istiyorum. Olabilirsembu yolda devam edece ğ im. AMillî Takıma seçilince babanla neler konu ş mu ş tu- nuz? O dönemden sonra babamın bana hep bamba ş ka bir bakı ş açısı oldu. Benimle gurur duydu. Millî maçlarımı, ligmaçlarımı izledi. Maçtan sonra beni arar, “Kızım sa- katlı ğ ın yok, iyisin de ğ il mi?” diye sorardı. Bu benim için yeterliydi. Millî maçlarımı izleyebiliyordu daha çok. En ba ş ta ş öyle bir dü ş üncem oldu, “Ben futbola ba ş ladım ama okulu da götürmem lâzım. Babamın kar ş ısında dik durmam lâzım. Benden ö ğ retmen olmamı da istiyor. Yüzünü kara çıkarmamalı- yım.” Ama bu sadece benim dü ş üncemdi. Babambana asla karı ş madı. Bu ikisini yaptı ğ ımda babamınmutlu- lu ğ u bamba ş kaydı. “Kızım bir meslek sahibi olacak” diyordu. Ölmeden bir sene önce, “Futbolu bıraksanmı artık kızım. Ya ş ilerliyor. Ö ğ - retmen ol istersen” dedi. Ben de, “Baba biraz daha ilerleye- yim, sonrasında bakarız” dedim. Babamher maçtan sonra, “Ya ne kadar güzel oynadınız. AMillî Takım bamba ş ka bir olay” diyordu. Babamın fikri tamamen de ğ i ş ti. Ona bamba ş ka bir gurur ya ş attım. Babamı ani bir ş ekilde kaybettik. Sonra dü ş ündü ğ ümde “AMillî Ta- kım’a geldi ğ imi iyi ki gördü” dedim. İ yi ki maçlarımı izledi, iyi ki bunlara ş ahit oldum. Ş u an benden istedi ğ i tek ş ey kaldı; ö ğ retmen olmam. Annen futbolcu olman hakkında neler söylüyor? Annemben ne yaparsam yapayımher daim ar- kamda… Ben ona hiçbir zaman güvensizlik tattırma- dım. Her ş eyimi söyledim. Annemde hep ö ğ retmen olmamı istiyor. Maçlarımı iz- lerken bazen korkuyor. Bana çok dü ş kün sa ğ olsun. İ yi ki böyle bir aileye sahibim. Ben onlara bu gururu ya ş attım. Onlar da benim arkamda da ğ gibi durdular. Çokmutluyum. Hobilerin ve fobilerin nedir? Kalabalı ğ ı çok sevmiyorum. Kafa dinleyecek bir yer bul- malıyım. Müzik dinlemeyi seviyorum. Futbol oynarken de antrenmandan sonra sesli bir ortama girmeyi sevmiyo- rum. Sahil kenarında olmalı- yım. İ zmirliyimmâlûm… Kitap okumayı severim. İ lgimi çekiyorsa arka arkaya okurum. Çok sakin bir haya- tımvar. Sükûneti seviyo- rum. Fobilerimyok ama lunaparkta oyuncaklara binemem. Ama uçakta tür- bülanstan korkmuyorum. Bu bana de ğ i ş ik geliyor. Benimunuttu ğ um, senin eklemek istedi ğ in bir ş ey var mı? Kendimi iyi anlattı ğ ımı dü ş ünüyorum. Sadece ş unu ekleyeyim… Kız çocuklarını ça ğ ırıyoruz ya, destek gören çocuk çok daha ba ş ka… Babambeni önce göndermi- yordu; sonra en büyük des- tekçimoldu. O yüzden aileler, çocuklarını desteklesinler. Ş u an daha kolay. Herkesin elinde telefon var. Bilgiye herkes çabucak ula ş ıyor. Eski zamanda buna imkân yoktu. Spor okulları yoktu. Ş u an her ş ey daha kolay. Böyle bir hayatım oldu ğ u için mutluyum. Futbola ba ş ladı ğ ımda sadece otobüse binmek için para alıyorduk. Ço ğ u zaman kulüpler ailelerin yardımıyla deplasmana gidiyordu. Kadın futbolunun buraya gelmesi inanılmaz. Sosyal medya devreye girdi, insanların bakı ş açısı de ğ i ş ti, para anlamında yükseli ş ler oldu. “ 74 75