TamSaha 206. Sayı / Ocak 2022

67 66 9 Ş ubat 1990, Ankara Altında ğ do ğ umlusun. Öncelikle bize aileni tanıtır mısın? Ben bir esnaf çocu ğ uyum. Annem ve babamkendimi bildimbileli Altında ğ ’daki kuruyemi ş dükkâ- nımızda çalı ş tı. Ben de o dükkânın önünde büyüdüm. Ş u an ikisi de emekli. Üç karde ş iz. Ablam evli. Erkek karde ş im ise İ stanbul’da benimle birlikte ya ş ıyor ve otomotiv i ş iyle u ğ ra ş ıyor. Kuruyemi ş çinin önünde ba ş layan çocukluk nasıl devam etti? Neler ya ş adın? Kendimi bildimbileli sokaktayım. Futbolla ili ş kim, amcalarımla, sokaktaki çocuklarla top sek- tirme yarı ş ıyla ba ş ladı. 300, 400, 500 kez top sektiriyordumkola- sına… Kaybeden bizimdükkân- dan ısmarlıyordu. O zamanlar 11 ya ş ında filanım… Topla ha ş ir ne ş irim. Sonrasında tek kale maç yaptık hep erkeklerle… Topla olan ili ş kimi de o zaman fark ettim. Altında ğ Örnek Mahallesi zor bir semtti. Sürekli olaylar olurdu ve bizimmahalle sürekli televizyon- lara çıkardı. Orada büyüdüm. Ama hiçbir zaman etkilenmedim. Çünkü ailem sürekli benim yanımda ve destekçimdi. En ş anslı oldu ğ umkısımda buydu. En büyük ş anslarımdan birisi de henüz 12 ya ş ındayken Gazi Üniversitesi’nde BESYO okuyan bir ablanın bana Gazi Üniversitesi’nin kadın futbol takımı oldu ğ unu söylemesiydi. Annemle seçmelere gittim. O zamanlar sosyal medya yok, bir ş ey yok. Do ğ al olarak haberim de yok… O ablanın dokunu ş uyla hayatımde ğ i ş ti diyebilirim. Futboldaki yetene ğ ini o ablanmı ke ş fetti yani? Burcu ablam evet… Beni o ke ş - fetti. O dönemde okuldan geliyo- rum, çantayı eve atıp hemen soka ğ a çıkıyor ve top oynamaya ba ş lıyorum. Hava kararana kadar dükkânın önünde top pe ş inde ko- ş uyorum. O da bizimmü ş terimiz. Dükkânın kar ş ısında oturuyordu. Beni de mahallede gördü ve ke ş - fetti. Burcu ablanın dokunu ş uyla bugünlere geldim. 12 ya ş ında Gazi Üniversitesi’nin kadın futbolu seçmelerine gidiyorsun… Evet. Beni hemen be ğ endiler, “Bu çocukta i ş var” dediler. O günden itibaren spor ve ö ğ rencilik haya- tımı birlikte sürdürüyorum. Ama tabiî o süreçlerde aileme çok tepki geldi. “Fizi ğ i bozulur… E ğ itim hayatını birlikte sürdüremez” dediler… O tarihte de ya ş ıtlarından uzun muydun? Evet. Hep uzun boylu ve zayıf- tım. Ama ailemgelen baskılara hiçbir zaman kulak asmadı. Beni hep desteklediler. İ dman- larıma geldiler. Üstelik idman saham 1.5 saatlikmesafedeydi. Otobüs bekle, idmana git, tekrar dön… Zordu her ş ey. O sırada hentbol takımından da teklif geldi. Bana, “Hentboldan daha çok para kazanırsın” dediler ama benim içimden gelen ş ey futboldu… Ailemde “Kararı sen ver” deyince futbola devam ettim. Ö ğ renim hayatın nasıl devam etti? Hiçbir zaman çok çalı ş kan bir ö ğ renci olmadım ama dersi derste dinledim. İ yi bir dinleyi- ciydim. Her zaman bir not defterimvardı. Her ş eyimorada yazar. Hiçbir ş eyi aksatmam. Düzenli hayatımda orada ba ş lıyor aslında. Ailende kimdüzenli? Sana bu düzenlili ğ i ve disiplini kimkazandırdı? Annem… İ nanılmazdır. Sabah erkenden kalkardı. Bizi bir gün bile kahvaltı yaptırmadan evden dı ş arı çıkarmadı. 31 ya ş ındayım hâlâ da böyle devam ediyor. Güne kahvaltısız ba ş lamam. Kendi ö ğ rencilerime de bunu hep anlatıyorum. Lise bittikten sonra ö ğ renim hayatın nasıl devam etti? Süper Lise okudum. Bir sene İ ngilizce gördüm. Üç senenin ar- dından lise haziranda bitti, eylül ayında da üniversite ö ğ rencisi oldum. Hiç ara vermedim. Gazi Üniversitesi BESYO’ya hiç ara vermeden girdim. Dört yıllık üniversite hayatımboyunca da futbola hiç ara vermeden devam ettim. 2010-2011 sezonunda İ stan- bul Ata ş ehir’e transfer oldum. Onun öncesinde 8 yıl Gazi Üniversite- si’nde oynadım. Hep ş ampiyon olan bir takımdı ama artık yokmaalesef. Evlenenler, bırakanlar, sakatlanan- lar oldu, takımda ğ ıldı. DidemKara- genç de oradan takım arkada ş ım. Bütün altyapımı Gazi Üniversite- si’nde aldım. Sonra Ata ş ehir’e transfer oldum. Okulumuz oldu ğ u için per ş embeden otobüsle İ stanbul’a geliyor, pazar ak ş amı geri dönü- yorduk. Çok zor bir süreç ya ş adık. Okulumbittik- ten sonra eylülde di- rekt ö ğ retmen olarak i ş e ba ş ladım. Hemen atandım. Hatta bir Millî Takımkampı için Ba ğ cılar’day- dık ve tayin ol- du ğ um okul da Ba ğ cı- lar’daydı. Çok ş a- ş ırmı ş - tım. Millî oyuncu oldu ğ um için çabuk atandım. O zaman Millî Takım’a gelelim… Ay-yıldızlı formayla ne zaman tanı ş tın? 16 ya ş ındaydım. U16 yoktu. U19 ta- kımına ça ğ rıldımve orada millî oldum. 16 ya ş ındayken AMillî Ta- kım’da oynadım. İ lkmaçımda Gür- cistan’a iki gol atmı ş ve çokmutlu En büyük ş anslarımdan birisi, henüz 12 ya ş ındayken BESYO’da okuyan bir ablanın bana Gazi Üniver- sitesi’nin kadın futbol takımı oldu ğ unu söylemesiydi. Annemle seçmelere gittim. O zamanlar sosyal medya yok, bir ş ey yok. Do ğ al olarak haberimde yok… O ablanın dokunu ş uyla hayatımde ğ i ş ti. “ 1 “ Önce mental anlamda hazır olmak gerek… Herkes fizi ğ ini çok güçlü tutabilir, çok iyi idmanlar yapabilir ama mental olarak bir ş eye hazır de ğ ilsen, fizik gücün bunu tamamlamaz. Annemve babamın kulaklarımdan hiç çıkmayan bir sözleri var, “Bir i ş i ya iyi yap ya da hiç yapma…” İş in özü bu aslında.