TamSaha 206. Sayı / Ocak 2022

stanbul’da 25 Nisan 1999’da do ğ - du ğ unu biliyoruz. Öncelikle nasıl bir çocukluk geçirdin? Aileni biraz tanıyabilir miyiz? Annemve babam İ stanbul’da ya ş ıyor. İ kisi de muhasebeciydi, emekli oldular. 12 ya ş ında bir erkek karde ş imvar. O da benim gibi kaleci. Bir de 25 ya ş ında evli bir ablamvar. Gaziosmanpa ş a’da do ğ dum, Sultangazi’de büyüdüm. Çocuklu ğ umhep sokakta geçti. Bir-iki kız arkada ş ımın yanında arkada ş larımın ço ğ u erkekti. Birlikte sürekli futbol oynuyorduk. Biraz büyüyünce futbolu izlemeye de ba ş ladım. Ş air Abay Anadolu Lisesi’nde okurken futsal takımı- mız vardı. Normalde hiç kaleye geçmez, hep hücumoynardım. Kalecimiz yoktu. Reflekslerim iyi diye, “Kaleye geçer misin?” diye sordular. Reflekslerinin iyi oldu ğ unun o dönemde farkında mıydın? Yok bilmiyordum. Kalecili ğ i de hiç sevmezdim. O zamana kadar vo- leybol oynuyordum. Sonra futsal kız takımı oldu ğ unu gördüm. Beni ça ğ ırdılar ve kaleye geçtim. Daha top tutmayı bilmiyorum. Annem- leri maça ça ğ ırdım. Onlar tabiî voleybol maçı zannediyorlar. Bir geldiler ki ben futsal maçında kaledeyim. Kulüp olarak ilk takı- mımvoleybol takımıydı. Çünkü futbol o zamanlar yaygın de ğ ildi. Kadın futbolcu hiç yoktu. Herkes a ğ zı açık bakıyordu. “Sen futbol mu oynuyorsun, oynama” diyor- lardı. Ben de voleybolu seviyor- dum. Ortaokulda iki-üç sene voleybol oynamı ş tım. Demek ki el becerilerini orada geli ş tirdin. Evet, orada geli ş ti. Biz ailecek fa- nati ğ iz abi. Be ş ikta ş lıyız ailecek… Her maça gidebilirsek gideriz. Böyle bir çocukluk geçirdim. Fut- bola ba ş layınca babamın da çok ho ş una gitti. O da çok seviyor, futbolun içinde. Öyle ba ş ladım lisede. Sonra Be ş ikta ş ’tan davet geldi. Biz de Be ş ikta ş lıyız ya… Babamdirekt gönderdi zaten. O günlere geri dönersek futsalda ilk kaleye geçti ğ inde ne hissettin? Çok heyecanlandım. Top tutmayı bilmiyordum. Top gelirse sadece reflekslerimle hamle yapıyordum. Ama sonra yapabilece ğ imi gördümve “Kaleci olayım” dedim. Be ş ikta ş ’ın hocasının çok yakın arkada ş ı geldi ve “Be ş ikta ş ’ın kız takımına gitmek ister misin?” diye sordu. Ben de zaten Be ş ikta ş lıyım. Hemen kabul ettim. Bir kız takımı kuruldu. Sonra 3. Lig’den ba ş ladık. Ş ampiyon olduk, 2. Lig’e yüksel- dik. Sonra orada da ş ampiyon olduk ve 1. Lig’e çıktık. Birinci devam ediyoruz. Play-o ff ’lar var o zaman. 6-7 puan öndeydik. Play-o ff ’larda ş anssız maçlar kaybettik. İ kinci olarak bitirdik sezonu… Sonra Be ş ikta ş ’la devam ettim. Be ş ikta ş ’ta nasıl bir altyapı e ğ itimi aldın? Be ş ikta ş ’a ilk gitti- ğ imde kız takımı vardı ama kimse ilgi- lenmi- yordu. İ dmanı zor yapıyorduk. Saha bula- mıyorduk. Kaleci antrenörüm yoktu. Oyuncular ne yapıyorsa ben de onu yapıyordum. İ ki-üç sene sonra Be ş ikta ş ’ın kadın fut- bolu geli ş meye ba ş ladı. İ lk kaleci antrenörümYavuz Aslantepe Hocamoldu… Çok özledim onu da… Takım 3. Lig ve 2. Lig’de mü- cadele ederken ben pek oynamı- yordum. Top tutmayı bilmiyordum ki… 1. Lig’e çıktı ğ ımızda anladımki ben kaleci olmak istiyorum, hatta en iyisi olmak istiyorum. Çok hırslandım çok. O za- manlar U19 Millî Takımı’na da ça ğ rıldımve iyi perfor- manslar sergiledim. Seni kim ça ğ ırdı? Suat Okyar Hocam ça ğ ırdı. Millî oyuncu olmak nasıl bir ş eydi? Millî Takımbana de ğ erli oldu ğ umu ve bir ş eyleri ba ş arabilece ğ imi hissettirdi. Suat Hocambeni buna çok inandırdı. Bu kazanma iste ğ imi o ortaya çıkardı. E ğ itimhayatın ne durumda? Ş air Abay’da ba ş la- dım; sonra İ stek Ka ş garlı Mahmut Okulları’na geçtimve liseyi orada bitirdim. Sporcu oldu ğ um için bana ayrıcalık tanıyorlardı, ço ğ u zaman okula gitmedenmezun oldum. Marmara Üniversitesi BESYO Antrenörlük Bölümü’nü kazan- dım. O zamanlar Be ş ikta ş ’tayım ve okuluma devam ettim. ALG’den teklif alınca Gazi- antep’e gitme durumum oldu ama Marmara Üni- versitesi kabul etme- yince okulumu Siirt’e aldırmak zorunda kaldım. Oranın futsal hocası oyun- culara çok ilgi gös- teriyordu. O yüzden okula devam etmek gibi gibi sıkıntım olmadı. Ö ğ retmenlik bölümünü bitirece ğ im ve bu sene mezun olaca- ğ ım. ALG’de bir sene oyna- dım. Ş ampiyon olacaktık ama pandemiden dolayı lige ara verildi. Ş ampiyon belirlenmedi ama biz Ş ampiyonlar Ligi’ne gittik. İ lk kez ailemden ayrılmı ş tım. Normalde ailemkorkuyor, beni dı ş arı yolla- mak istemiyordu. Hatta babamla tartı ş arak gitmi ş tim. Ama ş imdi alı ş tılar ve rahatlar. Yurt dı ş ından dönmemi istemiyorlar. ALG süreci nasıldı? Aslında çok büyük bir heyecanla gittim ama sonra a ğ lamaya ba ş la- dım. Çünkü ailemi çok aradım. Sonuçta onlara çok alı ş mı ş ım. Bir-iki hafta çok zor geçti. Ama sonra alı ş tım. Pandemi araya girince futbol yarıda kaldı ama id- manlara devam ettimGaziantep’te… Sonra Ş ampiyonlar Ligi tarihi belli oldu ama benimUkrayna’ya trans- fer durumum ortaya çıktı. Zhilstroy 1 takımına transferin nasıl gerçekle ş ti? ALG’den Ukraynalı bir takım arkada ş ım aracılı ğ ıyla vi- deolarımı göndermi ş tim. İ zledikten sonra kabul ettiler. Ben de bir seçimyapmak zorunda kal- dım. Ya Ş ampiyonlar Ligi’ne gidecek ya da Ukrayna’ya transfer olacak- tım. Ailemle konu ş tum. Ailem, “ İ lk tercihin yurt dı ş ıydı. Bu senin hedeflerinden birisiydi. Ba ş laman lâzım” dedi. Ukrayna’ya bu ş ekilde gittim. Ukrayna’ya gitti ğ inde neyle kar ş ı- la ş tın? Nasıl bir ortamvardı? İ dman genelinde çok rahatlar. Her oyuncuda antrenman disiplini var. Hiçbir sıkıntı olmuyor. Antrenman kalitesi çok iyi. Zhilstroy’a ilk gitti- ğ imde nefes alamıyordum. Çok hızlı ve kuvvetlilerdi. Ama tabiî ş imdi alı ş tımve aynı seviyeye geldim. İ ngilizce hiç bilmiyorlar. Sadece Rusça biliyorlar. O yüzden anla ş - mambiraz sıkıntılı oldu. Rusça ö ğ renmeye ba ş ladım. Çat-pat anla ş ıyorum. Anla ş amadı ğ ımyerde yine İ ngilizce konu ş uyorum. Onlar da anlıyor sanırımbeni… İ ki ülke arasında kadın futbolu konusunda nasıl bir fark var? Bizden daha güçlü ve istekliler. Sa- dece futbolu dü ş ünüyorlar. Aslında Türkiye’deki durumun kayna ğ ı oyuncular de ğ il. Çünkü Türkiye’de sadece futbolcu de ğ iliz. Aynı za- manda çalı ş mak durumundayız. Orada herkesin tek i ş i futbol. Futbol profesyonel düzeyde oynanıyor. Türkiye’de herkesin farklı i ş i var. Sadece futbola odaklanamıyor. Maç oynanabiliyor mu orada? Hiç bitmedi ki… Bir-iki ay durmu ş - lar. Sonra devam etmi ş ler. Ş u an Ukrayna’da devre arası oldu. Ş ampiyonlar Ligi’nde mücadele ediyoruz. Birgül Sadıko ğ lu da senin takımında… Evet, benden üç ay sonra da Birgül geldi. Birgül gelmek istiyordu. Ben de hocaya söyledim. O da “Gelsin” dedi. Geli ş o geli ş . İ lk olarak denen- meye geldi ama çok be ğ endiler ve takımda kaldı. Orada nasıl bir hayatınız var? 115 114 “ İ Zhilstroy’a ilk gitti ğ imde nefes alamıyordum. Çok hızlı ve kuvvetlilerdi. Ama tabiî ş imdi alı ş tım ve aynı seviyeye geldim. İ ngilizce hiç bilmiyorlar. O yüzden anla ş mambiraz sıkıntılı oldu. Rusça ö ğ renmeye ba ş ladım. Çat-pat anla ş ıyorum.