TamSaha 203. Sayı / Ekim 2021

6 Ekim 1993 do ğ umlusun. Aileni tanıyabilir miyiz? Annen, baban, karde ş lerin neler yapıyor? E ğ itimci bir aileden geliyorum. BabamAhmet Karagenç emekli ö ğ retmen, annemAy ş e Karagenç de ö ğ retmenlik yapmı ş ama ş imdi ev hanımı. AblamCeren ise iki güzel ye ğ enimle ilgileniyor. Ankara’da do ğ mu ş biri olarak nasıl bir çocukluk dönemi geçirdin? Futbol tutkun çocukluk yıllarında mı ba ş ladı? Ankara Bahçelievler’de do ğ up büyüdüm. Erkekler arabayla, kızlar bebeklerle oynar diye bir ayrımvar ama ben bebeklerle de arabalarla da oynadım. Böyle bir ayrımımolmadı. Futbol da oyna- dım, voleybol ve basketbol da oynadım. Güzel bir çocukluk ya ş adım. Ailemde bana neden arabayla ya da topla oynuyorsun demedi. Bu yüzden çokmutlu- yumve ailemle gurur duyuyo- rum. Ailembenimle çok ilgiliydi. Futbol oynamamkonusunda da çok destek oldular. Futbol tut- kumküçük ya ş larda topun pe ş inde ko ş arak ba ş ladı. Her iki- mizin anne ve babası çalı ş tı ğ ı için kuzenimErdem’le babaannemin evinde kalıyorduk. Birlikte futbol oynayarak büyüdük. Okul bahçe- sinde ve mahallede futbol oyna- maya ba ş ladık. İ lk ba ş larda çocuklar beni futbol oyunlarına almıyorlar ya da sürekli kaleye geçmemi istiyorlardı. Kuzenim Erdembuna çok üzülüyordu. Daha sonra mahalledeki ve okul- daki çocuklar, onlardan daha çok top sektirdi ğ imi ve daha iyi oyna- dı ğ ımı görünce artık takımın önemli bir oyuncusu oldum. Beni artık bir kız çocu ğ u gibi de ğ il, kendilerinden biri olarak kabul ettiler. Annemve babamda hep desteklediler, futbol oynamama hiç karı ş madılar, kızmadılar. Hatta anneannem ş ortla dı ş arı çıktı ğ ımda kızarken, annembeni hep koruyan taraf oldu. Annem de küçükken futbol oynamı ş ama dedem izin vermedi ğ i için devam edememi ş . Bu yüzden olsa gerek annembenimher ma- çıma gelerek destek oldu. Babam fizik, kimya, biyoloji ö ğ retme- niydi. “Kızımya okumazsa” diye hiç endi ş e duymadı. Her antren- mandan geldi ğ imde özel olarak ders çalı ş tırırdı. Eksik kaldı ğ ım kısımları tamamlamam için yar- dım ederdi. Bu sayede hemba ş a- rılı bir ö ğ renci oldumhemde spor hayatıma devam etme fırsatı bul- dum. Benim açımdan ailem çok de ğ erli ve önemli. Çünkü çok zor ş artlar altında futbol oynamamı sa ğ ladılar. O zamanlar babamın tayini Sapanca’ya çıkmı ş tı; Sapanca’da ilk takım sporuna ba ş ladım. Annem, antrenmanlar için Sakarya’dan Sapanca’ya 1.5 saatlik yola dolmu ş la götürüp getiriyordu beni. Antrenmanlar ak ş amları saat sekizde oluyordu, İ lk ba ş larda çocuklar beni futbol oyunlarına almıyorlar ya da sürekli kaleye geçmemi istiyorlardı. Daha sonra onlardan daha çok top sektirdi ğ imi ve daha iyi oynadı ğ ımı görünce artık takımın önemli bir oyuncusu oldum. Beni artık bir kız çocu ğ u gibi de ğ il, kendilerinden biri olarak kabul ettiler. “ 59 58 biz annemle eve gece yarısı dö- nüyorduk. Sabah sekizde tekrar okula gidiyordum. Annembeni hiç yalnız bırakmadı. Babamda hep destekledi. Babama sorma- dan hiçbir ş ey yapmam. E ğ itimhayatın hakkında bilgi verebilir misin? Gazi Üniversitesi Beden E ğ itimi Spor Yüksekokulu Ö ğ retmenlik Bölümümezunuyum. Arkasın- dan Bahçe ş ehir Üniversite- si’nde yöneticilik bölümünde yüksek lisansımı yeni bitirdim. Doktora yapmayı planlıyorum. Hedeflerimden biri de yurt dı ş ında doktora yapmak. Aynı zamanda ö ğ retmen olarakMillî E ğ itimBakanlı ğ ı bünyesinde görev yapıyorum. Atamamger- çekle ş ti. 7 senelik ö ğ retmenim. Türkiye Futbol Federasyo- nu’nda analiz uzmanı, squating uzmanı olarak kurslarda 2015 yılından bu yana e ğ itimci olarak görev yapıyorum. Yine alt ya ş gruplarında analiz uzmanı olarak çalı ş ıyorum. Ailende sporla ilgilenen birisi var mı? Lise dönemlerinde ablam voleybol oynuyordu, annemde küçükkenmahallede futbol oy- nuyormu ş . Bir ara ablambizim kulübe geldi ve futbol oynamayı denedi. Antrenmanda iki topa vurdu, ikisi de doksandan gol oldu. Hoca onu hemen takıma aldı. O zamanlar kadın futbol oyuncusu havuzu da yoktu. Yakla ş ık iki ay futbol oynadı. Onun dı ş ında profesyonel ola- rak sadece ben varım. Babam benden önce futbol seyret- mezdi. Ş imdi de sadece benim maçlarımı seyrediyor. Be ş ya- ş ındaki ye ğ enimBeren’e de futbol oynatmaya çalı ş ıyorum. Sakarya Yenikent Güne ş - spor’da futbola ba ş ladın. O dönemde neler ya ş adın? Babamla aynı okuldaydık; o ö ğ retmen, ben ö ğ renci olarak. Kızların turnuvası yoktu o dö- nemde. Erkeklerin turnuvasına Millî E ğ itimBakanlı ğ ı’ndan izin alınarak tek kız ben katıldım. Sol aya ğ ımla kornerden golle- rimme ş hurdu. Sapanca’daki evimiz çift katlıydı, bir garaj ka- pısı vardı ve her gün neredeyse bin tane falsolu top atmaya çalı ş ıyordum. Bu yüzden de sol aya ğ ım çok geli ş ti, ortalarım çok iyi olmu ş tu. Bu özelli ğ im- den dolayı bütün kornerleri ve frikikleri ben atıyordum. Yine bir maçta kornerden iki gol attım. Dı ş arıda bir hoca bekli- yormu ş ve bana gelip “Ben kadın futbol takımı kurmayı planlıyordum, ş imdi seni gö- rünce kesin kararımı verdim, takımı kuraca ğ ım, ak ş amgelip seni babandan isteyece ğ iz’’ dedi. O zamanlar Ankara’da takım aramı ş ama bulamamı ş - tık, Gazi Üniversitesi’nde kadın futbol takımı varmı ş fakat ha- berimiz olmadı. Medyada da bu kadar yer almıyordu zaten ve bu yüzden 11 ya ş ında Sakarya Yenikent’te lisanslı olarak fut- bola ba ş ladım. Evimize geldiler, takımdan bir abla ile birlikte, babama “Kızınızı istiyoruz, gö- 1 Babamfizik, kimya, biyoloji ö ğ retmeniydi. “Kızımya okumazsa” diye hiç endi ş e duymadı. Her antrenmandan geldi ğ imde özel olarak ders çalı ş tırırdı. Bu sayede hemba ş arılı bir ö ğ renci oldumhemde spor hayatıma devam etme fırsatı buldum. “