TamSaha 173. Sayı / Nisan 2019

Emre Kılınç 94 95 Bahri Çiftçi 2 3 Ağustos 1994’te Sakarya’da başlayan hayat yolculuğunu ve futbol hikâyeni anlatabilir misin? Benim için her zaman futboldan daha ziyade önemli olan okuldu. İlkokulu Pamukova’da, Lise 1’i Adapazarı merkezde okudum. O zamana kadar hayatımda futbol yoktu. Lise 2’de başla- dım. Bir akrabamız Bolu’ya gitti. Kardeşi Kartal’da oynuyordu. “Sen de git. Futbolda kendini göstereceğin yeteneğin var” dediler. “İyi” dedim, “Gideyim.” “Nereye gidersin, Kartal’amı, Bolu’yamı?” Akrabamkü- çüktü, bize sahip çıkamaz. Benden de küçüktü. Ufuk abi- miz var, “Bolu’ya onun yanına gidelim.” Bolu’daki deneme- lerde beğendiler, sağ olsunlar. Futbol hayatımız başladı. Ailenin bu kararına tepkisi nasıl oldu? Anadolu Lisesi’nde okuyordum o zamanlar. Her şeyden önce yine okulumgeliyordu. Futbol- cuların hepsinin gittiği okul vardı, düz liseydi. Ben Anadolu Lisesi’nde okuduğum için an- nemler “Düz lisede ne işin var” diye delirmişlerdi. A takıma imza atmaya geldiğim zaman bile annem için en önemli şey okuldu. Ama ondan sonra okula fazla önemveremedik. Ailende futbol oynayan başka kimse var mı? BabamDSİ’den emekli. Annem ev hanımı... Bir kız kardeşim var. Ailemde, yakın çevremde futbol oynayan başka kimse yok. Sadece Pamukova’dan çıkan Güven Varol var. Futbolu, profesyonel yaşamı, zaten bir tek ondan dolayı biliyorduk. Köye gittiğim zaman Ufuk abi Hayallerin en üst seviyesi Millî Takım’dır Adını Millî Takım aday kadrosunda görmek, kimseyi şaşırtmadı. Zaten futbola başladığı günden beri vaatlerde bulunuyordu. Sadece yere doğru basmak için bile özel eğitim alan bir futbolcu, Sivasspor’un ardından artık uluslararası platformda kendisinden beklentileri yerine getirmeye başlıyordu. Millî Takımkampında bir araya geldiğimiz 25 yaşındaki oyuncuyla Sivas, Sivasspor, Robinho, Kone gibi geniş bir yelpazede sohbet ettik. Hayatındaki en büyükmutluluğun ay-yıldızlı formayı giymek olduğunu söylerken de gördük ki, aldığı dersler gerçekten işe yaramış, ayakları yere sağlambasıyor.